Herman #14
Hoewel ik altijd in een stad heb gewoond, houd ik erg van de natuur. De vervuiling van horizon en milieu hebben me van jongs af aan tegengestaan. Al in de jaren 70 was het duidelijk dat de levensstijl die we in de welvaartsperiode na de oorlog hebben ontwikkeld niet houdbaar is. Dat we niet onbeperkt door kunnen gaan met het gebruik van fossiele brandstoffen, massale landbouw en veeteelt en met industriële concentratie. Het is misschien een cliché maar sinds ik zelf kinderen heb – die intussen volwassen zijn – voel ik echt dat we de aarde zo niet kunnen doorgeven en ben ik dingen anders gaan doen.
Dat vraagt om lastige keuzes, persoonlijk en maatschappelijk. Een boeiende paradox vind ik bijvoorbeeld de windmolenparken voor de kust, zoals bij Egmond waar ik vaak kom. Het is natuurlijk noodzakelijk voor een duurzame energievoorziening, maar het verpeste uitzicht voelt alsof ons het laatste vrije blikveld in Nederland is afgepakt.
Als stadsbewoner is het eenvoudig om de auto grotendeels in te ruilen voor het openbaar vervoer en de fiets. Ik pak hooguit twee keer per week de auto. Ik ben fan van de elektrische fiets, ook in de stad. Ik eet misschien nog wel minder vaak vlees bij het diner dan dat ik auto rijd, maar zou nog minder vleeswaren op brood kunnen eten. Afval scheiden doe ik ook zoveel mogelijk, glas, papier, plastic en restafval. Wel moet ik voor mijn nieuwe huis nog een afvalbak vinden die dat praktisch en liefst een beetje esthetisch verantwoord ondersteunt. Wat betreft de inkopen van voedsel ben ik er erg voor om het seizoen te volgen en lokale producten te gebruiken. Ik koop graag bij speciaalzaken in plaats van de supermarkt. Niet dat je daarmee per se duurzamer inkoopt, maar als je kunt praten over wat je koopt met je leverancier dan maakt je dat wel bewuster van je keuzes. Bij het kopen van kleding zou ik me nog wel bewuster kunnen zijn van het duurzaamheidsaspect. Dat ik tegenwoordig minder vaak kleding koop is misschien een goed begin.
Ik ben niet zo’n missionaris maar als ik het goede voorbeeld geef dan heeft dat hopelijk zijn invloed op de wereld om me heen. De verruwing van het openbare debat, ook over het duurzaamheids- en klimaatvraagstuk staat me erg tegen. Het lijkt erop dat er een groep is die zich niet door feiten en redelijkheid wil laten overtuigen. Dat vind ik lastig. Uiteindelijk zullen de feiten toch spreken. Ik hoop maar dat er nog tijd genoeg is om een nieuw duurzaam evenwicht en perspectief voor de samenleving mogelijk te maken. Dat Panorama Nederland van de Rijksbouwmeester vind ik een mooi voorbeeld hoe je met een aantrekkelijk perspectief mensen zin in duurzaamheid kunt laten krijgen.